هوش مصنوعی:
این متن عرفانی بیانگر عشق و وابستگی شاعر به معشوق الهی است. او تقوا را توشه راه خود می‌داند و مناجاتش را مانند موسی با خدا توصیف می‌کند. شاعر از می مسیحایی که مرده‌اش را زنده کرده سخن می‌گوید و از لیلی و مجنون به عنوان نماد عشق یاد می‌کند. او به وحدت با خدا رسیده و عالم لاهوت را ماوای خود می‌داند. ذکر نام معشوق، صبح و شام او را همراهی می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم فلسفی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
غزل شماره 19
مقصد من، خواجه، مولای من است
توشه من نیز تقوای من است
در مناجاتم چو موسی با اله
خلوت دل طور سینای من است
می روان مرده‌ام را زنده کرد
آری آری می مسیحای من است
گاهگاهی این رکوع و این سجود
کلمینی یا حمیرای من است
دامن تدبیر را دادم ز دست
رشته تقدیر در پای من است
حسن لیلی جز یکی مجنون نداشت
عالمی مجنون لیلای من است
نفی من شد باعث اثبات من
آنچه در لای من الای من است
نشاۀ ناسوتم اندر خور نبود
عالم لاهوت ماوای من است
نام نیکت ذکر صبح و شام ماست
یاد رویت ذکر شب‌های من است
ره به خلوتگاه وحدت یافتم
وحدتم فوق گمان جای من است
توشه من نیز تقوای من است
در مناجاتم چو موسی با اله
خلوت دل طور سینای من است
می روان مرده‌ام را زنده کرد
آری آری می مسیحای من است
گاهگاهی این رکوع و این سجود
کلمینی یا حمیرای من است
دامن تدبیر را دادم ز دست
رشته تقدیر در پای من است
حسن لیلی جز یکی مجنون نداشت
عالمی مجنون لیلای من است
نفی من شد باعث اثبات من
آنچه در لای من الای من است
نشاۀ ناسوتم اندر خور نبود
عالم لاهوت ماوای من است
نام نیکت ذکر صبح و شام ماست
یاد رویت ذکر شب‌های من است
ره به خلوتگاه وحدت یافتم
وحدتم فوق گمان جای من است
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شماره 18
گوهر بعدی:غزل شماره 20
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
