هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از مولانا بیانگر عشق و وحدت با معشوق ازلی (خدا) است. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند شمع و پروانه، باده و میخانه، و زلف بتان، حالات عاشقانه و عارفانه خود را توصیف می‌کند. او بر این باور است که قلب عاشق، خانهٔ خداوند است و وحدت حقیقی در عرش الهی متجلی می‌شود.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیدهٔ این شعر برای درک و تجربهٔ مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب است. همچنین، برخی از تصاویر شعری مانند باده و میخانه ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر نامناسب تلقی شود.
غزل شماره 21
محرم راز خدایی دل دیوانه ماست
مخزن گنج نهان سینه ویرانه ماست
مشعل خور که فروزان شده بر صحن سپهر
پرتوی از مه رخساره جانانه ماست
باده افروز که خورشید می عقل فروز
هر سحر جلوه‌گر از مشرق پیمانه ماست
برو ای زاده افسرده که در محفل دوست
ما چو شمعیم و خلایق همه پروانه ماست
ما و تسبیح شمردن ز کجا تا به کجا
زلف پرچین بتان سبحه صد دانه ماست
آنچه از زلف بتان باز کند چین و شکن
تا کمند دل عشاق شود، شانه ماست
اندر این عرض و سماوات نگنجد وحدت
قلب تو عرش من است و دل تو خانه ماست
مخزن گنج نهان سینه ویرانه ماست
مشعل خور که فروزان شده بر صحن سپهر
پرتوی از مه رخساره جانانه ماست
باده افروز که خورشید می عقل فروز
هر سحر جلوه‌گر از مشرق پیمانه ماست
برو ای زاده افسرده که در محفل دوست
ما چو شمعیم و خلایق همه پروانه ماست
ما و تسبیح شمردن ز کجا تا به کجا
زلف پرچین بتان سبحه صد دانه ماست
آنچه از زلف بتان باز کند چین و شکن
تا کمند دل عشاق شود، شانه ماست
اندر این عرض و سماوات نگنجد وحدت
قلب تو عرش من است و دل تو خانه ماست
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شماره 20
گوهر بعدی:غزل شماره 22
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
