هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به توصیف زیباییهای بهار و طبیعت میپردازد. شاعر از عناصری مانند ساقی، سمن، نرگس، گل، سبزه و سرو برای ترسیم تصویری شاعرانه از فصل بهار استفاده کرده است. در این شعر، بهار به عنوان فصل نشاط و شادابی توصیف شده و از می و بادهنوشی نیز به عنوان نماد شادی یاد شده است.
رده سنی:
12+
این متن یک شعر کلاسیک فارسی است که مضامین آن شامل طبیعت و شادی میشود. با این حال، اشارههای غیرمستقیم به مینوشی ممکن است برای کودکان زیر 12 سال نامناسب باشد. همچنین، درک برخی از استعارههای شعر ممکن است برای مخاطبان کمسنوسال دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۶۳
بیا ساقی که ایام بهار است
سمن مست است و نرگس در خمار است
مرو مرطوب که ایام نشاط است
بده ساقی تو جامی کش بهار است
سواد بوستان از خط سبزه
چو روی نو خطان گلعذار است
بساط سبزه زان می گسترد باد
که شاه شاخ را هنگام بار است
به پای سرو بین کز لاله و گل
چو دست خوبرویان پر نگار است
سمن مست است و نرگس در خمار است
مرو مرطوب که ایام نشاط است
بده ساقی تو جامی کش بهار است
سواد بوستان از خط سبزه
چو روی نو خطان گلعذار است
بساط سبزه زان می گسترد باد
که شاه شاخ را هنگام بار است
به پای سرو بین کز لاله و گل
چو دست خوبرویان پر نگار است
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.