هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، زیبایی و جذابیت معشوق را با تصاویر شاعرانه مانند موی دام‌افکن، روی هزارنام، و سرو بلند توصیف می‌کند. شاعر با اشاره به ماه و خورشید، بر کمال معشوق تأکید دارد و از دل‌باختگی و تسلیم در برابر او سخن می‌گوید. همچنین، با کنایه‌هایی مانند 'می حرام' و 'سفال خام'، گذرا بودن دنیا را در مقابل عشق جاودانه نشان می‌دهد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، استفاده از استعاره‌های پیچیده و اشارات ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی واژه‌ها مانند 'می حرام' نیاز به تفسیر دارند.

شمارهٔ ۱۷۸

یک موی ترا هزار دام است
یک روی ترا هزار نام است

زان سرو به بوستان بلند است
کز قد تو قایم المقام است

گر مه به تو ناتمام پیوست
رخسار تو، ماه من تمام است

زلف سیهت فتاده در پای
بهر دل خلق پای دام است

دانا لب تو، اگر ببوسد
فتوی ندهد که می حرام است

می بگذارد دل از تو، زیراک
تو آبی و آن سفال خام است

خسرو به تو هم عنان نخواهم
زین توسن چرخ بدلگام است
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.