موی را نیست این میان که تراست
پسته را نیست این دهان که تراست

قامت راست سرو را ماند
سرو باشد چنین روان که تراست؟

جان ببردی و خوش هنوز نه ای
دست بر دل نه این زمان که تراست

تا چها بر تو کردمی من، اگر
حسن بودی مرا چنان که تراست

بر رخ زرد من بخند و بگو
خنده انگیز زعفران که تراست

گوییا بیشتر برای زر است
این سخن بر سر زبان که تر است

کشته گشتم ز ابروی تو، مکش
بر دل خسرو، این کمان که تراست