مهی چون او به دست من نیفتد
وگر افتد، چنین روشن نیفتد

نمی دانم چه سر دارد، که تیغش
مرا خود هرگز از گردن نیفتد

ز بخت خود پریشانم که یک شب
سر زلفش به دست من نیفتد

نبیند کس دگر گل را شکفته
اگر بوی تو در گلشن نیفتد

تو ناوک می زنی از غمزه و من
برو لرزان که بر دشمن نیفتد

مرو دامن کشان تا گرد غیری
ز خاک ره بر آن دشمن نیفتد

چو خسرو از توام، ای چشم روشن
نظر بر هیچ سیمین تن نیفتد

«امیرخسرو دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir