هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا یا شاعری دیگر، با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به توصیف عشق و جذابیت معشوق می‌پردازد. شاعر با اشاره به موی پیچیده‌ی معشوق، مار، دستار، و دیگر عناصر، زیبایی و کشش او را به تصویر می‌کشد و از تأثیرات عمیق این عشق بر خود سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات ممکن است نیاز به دانش ادبی و تجربه‌ی بیشتری برای تفسیر داشته باشند.

شمارهٔ ۷۵۷

من به یار خود و اغیار به خود می پیچد
مست در عشرت و هشیار به خود می پیچد

موی پیچیده بود گرد میانش دائم
عجبی نیست، بلی، مار به خود می پیچد

سر ز تاب رخت از زلف تو پیچیده، عجب
زانکه مو از اثر نار به خود می پیچد

هر سری از قدمت دور فتاد از سر درد
در تگاپوی چو دستار به خود می پیچد

من لبت می گزم و چشم تو در خشم، بلی
بوی حلواست که بیمار به خود می پیچد

فاش دین لبت از زلف چلیپای تو شد
زانکه از موی تو زنار به خود می پیچد

صفت موی تو خسرو چو به طومار نوشت
سبب آن است که طومار به خود می پیچد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۵۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.