هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عارفانه است که در آن شاعر از عشق، شراب، دل‌سوزی و طبیعت سخن می‌گوید. او از خط سبز، شراب، لعل لب یار، اشک و آه دل‌سوز خود یاد می‌کند و این مفاهیم را با تصاویر زیبا و استعاری بیان می‌نماید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و واژگان ادبی قدیمی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد.

شمارهٔ ۹۴۷

چو خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
به دود دل سبق مشک ناب بنویسند

حدیث لعل روان پرور تو می خواران
به دیده بر لب جام شراب بنویسند

بسا که باده پرستان چشم ما هر دم
برات می به عقیق مذاب بنویسند

معین است که طوفان دگر پدید آید
چو نام دیده ما بر سحاب بنویسند

سیاهی ار نبود، مردمان دریایی
حدیث موج سرشکم به آب بنویسند

سواد شعر من و آب دیده وصف نجوم
شبان تیره به مشک و گلاب بنویسند

محرران فلک شرح آه دلسوزم
به یک رساله که بر هفت باب بنویسند

خطی که مردم چشمم سواد کرد جواب
مگر به خون دل آن را جواب بنویسند

برات من چه بود، گر بر آن لب شیرین
به مشک سوده ز بهر ثواب بنویسند

سزد که بر رخ خسرو قلم زنان سرشک
دعای خسرو عالیجناب بنویسند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۴۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.