یار ما را از آن خویش نشد
بهر بیداد او به کیش نشد

دوش در پاش دیده می سودم
پاش آزرد و دیده ریش نشد

می دهم جان به عشق و می دانم
که کسی را از آن خویش نشد

از تو محروم می روم، چه کنم؟
عمر روزی و عهد بیش نشد

صنما، غمزه تو قصابی ست
که پشیمان ز خون میش نشد

تا به روی تو چشم کردم باز
هم به رویت که بیش بیش نشد

دل خسرو که از قرار برفت
بر قرار نخست پیش نشد