بخت برگشت ز من تا تو برفتی ز برم
کی بود باز که چون بخت در آیی ز درم؟

گفتم احوال دل خویش بگویم به کسی
لیکن از بی خبری رفت به عالم خبرم

پیش از این یک نفسم بی تو نمی رفت بسر
بعد از این تا ز فراق تو چه آید به سرم

جان سپر ساخته ام ناوک هجران ترا
تا همه خلق بدانند که من جان سپرم

بی گل روی تو چون غنچه دلم تنگ آمد
بیم آن است که بر خویش گریبان بدرم

سرو گفتم که به بالای تو ماند روزی
زهره ام نیست کزین شرم به بالا نگرم

خون دل می طلبم باز و یقین می دانم
که من از دست تو گر دل ببرم، جان نبرم

ترک دنیا کنم، ار سوی خودم راه دهی
کو سر کوی تو تا من ز جهان در گذرم

تا خیال رخ خوب تو مرا در نظر است
می نماید همه ملک دو جهان در نظرم

به صبوری بتوان کرد مداوا، خسرو
بیم آن است که هر روز که آید بترم