من آن نیم که به عمر از وفای خود بروم
ز آستانت به حسن رضای خود بروم

منم فتاده به خاکی و هر زمان چون باد
گذر کنی به سر من ز جای خود بروم

به راه بی سر و پا می روم که آب دو چشم
رها نمی کندم تا به پای خود بروم

چنان ضعیف شدم، گر دعای وصل کنم
ز آه خود به فلک با دعای خود بروم

مرا جهان بلا بر سر است و می خواهم
که سر نهم، ز جهان با بلای خود بروم

به دست بوس خیال تو گر شود ممکن
درون دیده صورت نمای خود بروم

در انتظار وصالت ز دست شد خسرو
دلت نشد که به سوی گدای خود بروم