ای وجود تو دیده جانم
جسم پیدا و جان پنهانم

بس که سوی تو می دوم به خیال
سوی خود باز ره نمی دانم

گه کرشمه کنی و گاهی ناز
من بدین گونه زیست نتوانم

مهرت از جان من برون نرود
جان من، گر برون رود جانم

تا ترا دیدم و ندادم جان
والله از زیستن پشیمانم

پندم، ای دوست، می نهفتم، از آنک
تو ز شهری، من از بیابانم

این چنین با خیال یارب من
خسروم یا خیال جانانم؟