من از دست دل دوش دیوانه بودم
همه شب در افسون و افسانه بودم

غمش بود و من گم شدم در دل خود
که همراه غولی به ویرانه بودم

ز دل شعله شوق می زد به یادش
بر آن شعله شوق پروانه بودم

به مسجد رود صبح هر کس به مذهب
من نامسلمان به بتخانه بودم

دل و جان و تن با خیالش یکی شد
همین من در آن جمع بیگانه بودم

دریغا، خیالش به سیری ندیدم
که شوریده و مست و دیوانه بودم

خرابی خسرو نگفتم به رویش
که بیهوش از آن شکل مستانه بودم