ای غالیه گرد ماه سوده
آراسته شمع را زدوده

برداشته نسخه ای ز خورشید
آیینه که روی تو نموده

یک خنده ز لعل شکرینت
زنگار هزار دل زدوده

جان تازه شود ز گرد خنگت
کان خاک مفرحی ست سوده

هر روز به کوی تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده

هر روز به دیدن رخ تو
جان داده و عمر تو فزوده

بیگانه شد آن کسی که بوده ست
وقتی به دل خراب بوده

هر شب دل من حدیث دردت
هم گفته و هم ز خود شنوده

کس در غم تو نداده پندم
جز آنکه غمی نیازموده

بسته به عطای او دل خویش
خسرو که میان خون غنوده