۲۴۷ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۷۶۳

در اوصاف خود عقل را ره مده
بهشت برین را به ابله مده

جهان مست و دیوانه کردی به زلف
نسیمی به باد سحرگه مده

غم عاشقان بشنو، اما به ناز
جواب سخن گه ده و گه مده

چگویم به تو راز پنهان خویش
خودش بشنو و سوی خود ره مده

گر انصاف، جوید دل ظالمم
مده هیچش انصاف، والله مده

زنخ می نمایی و خون می خورم
چنین شربتم زانچنان چه مده

رقیب ار کشد خسرو خسته را
زبان را در آن رخصت «نه » مده
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۶۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.