جانا، تو زغم خبر نداری
کز سوز دلم اثر نداری

بردار چو بر درت فتادم
یا خود فگنی و برنداری

تا کی به جواب تلخ سوزی
نی آنکه به لب شکر نداری

جای تو دل من است، بنشین
دل جای دگر اگر نداری

می کن ز جفا هر آنچه خواهی
دانم که جز این هنر نداری

ای غم، تو ز جان من چه خواهی؟
یا کار دگر مگر نداری

خسرو، تو به راه خوبرویان
یکسر چه روی، دو سر نداری