هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است که با کنایه‌ها و استعاره‌های زیبا، درد عشق، رنج‌های ناشی از آن و امیدواری‌های شاعر را به تصویر می‌کشد. شاعر از غمزه‌ها و نگاه‌های معشوق، رشک بر کاغذی که نامه‌های معشوق بر آن نوشته می‌شود، و خواب‌های شیرین و تعبیر آن‌ها سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به تقدیر و سرنوشت دارد.
رده سنی:
16+
این شعر حاوی مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای نوجوانان و بزرگسالان قابل درک و لذت‌بخش باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و کنایه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۱۸۷۶
گاهم ز غمزه ها هدف تیر می کنی
گاهم زبون چشم زبون گیر می کنی
من جامه کاغذین کنم از رشک کاغذت
کان را چو برگ که هدف تیر می کنی
خونها که می خورانیم، از تو بدین خوشم
گویی به کام من شکر و شیر می کنی
شب گوییا به خواب لبم بر دهان تست
این خواب را بگو که چه تعبیر می کنی؟
من از غمت خمیده، تو گویی جوان شدی
خوش خنده ایست اینکه به تدبیر می کنی
گفتی بلا رسد که به خواریت می کشد
جان عزیز من، تو چه تقصیر می کنی؟
هر دم مگو، ز یاری خسرو مراست شک
زیرا سخن مخالف تقدیر می کنی
گاهم زبون چشم زبون گیر می کنی
من جامه کاغذین کنم از رشک کاغذت
کان را چو برگ که هدف تیر می کنی
خونها که می خورانیم، از تو بدین خوشم
گویی به کام من شکر و شیر می کنی
شب گوییا به خواب لبم بر دهان تست
این خواب را بگو که چه تعبیر می کنی؟
من از غمت خمیده، تو گویی جوان شدی
خوش خنده ایست اینکه به تدبیر می کنی
گفتی بلا رسد که به خواریت می کشد
جان عزیز من، تو چه تقصیر می کنی؟
هر دم مگو، ز یاری خسرو مراست شک
زیرا سخن مخالف تقدیر می کنی
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۷۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
