هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر زیباییهای معشوق خود را با عناصر طبیعی مانند شکر، سرو، ماه و دریا مقایسه میکند. او از دهان شیرین، قامت بلند، چهره درخشان و عشق بیکران معشوق سخن میگوید.
رده سنی:
16+
این متن دارای مضامین عاشقانه و ادبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و شناخت ادبیات دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند عشق بیکران و توصیفات شاعرانه ممکن است برای مخاطبان جوانتر پیچیده باشد.
شمارهٔ ۱۸۷۹
هیچ شکر چو آن دهان دیدی؟
هیچ تنگ شکر چو آن دیدی؟
این زمانت که در کنار آمد
جز کمر هیچ در میان دیدی؟
در چمن همچو شمع مجلس ما
طوطی آتشین زبان دیدی؟
در سخن جز شراب آتش فام
ز آب آتش نشان نشان دیدی؟
راستی را شمایل قد او
هیچ در سرو بوستان دیدی؟
پرتو روی او بگو روشن
هیچ در ماه آسمان دیدی؟
همچو غرقاب عشق او، خسرو
هیچ دریای بیکران دیدی؟
هیچ تنگ شکر چو آن دیدی؟
این زمانت که در کنار آمد
جز کمر هیچ در میان دیدی؟
در چمن همچو شمع مجلس ما
طوطی آتشین زبان دیدی؟
در سخن جز شراب آتش فام
ز آب آتش نشان نشان دیدی؟
راستی را شمایل قد او
هیچ در سرو بوستان دیدی؟
پرتو روی او بگو روشن
هیچ در ماه آسمان دیدی؟
همچو غرقاب عشق او، خسرو
هیچ دریای بیکران دیدی؟
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۷۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.