هوش مصنوعی: این شعر به ستایش معشوق و توصیف زیبایی‌های او می‌پردازد. شاعر از تشبیه‌های مختلف مانند بت‌پرستی، آفتاب‌پرستی و طاووس برای توصیف معشوق استفاده می‌کند. همچنین، اشاره‌هایی به فرهنگ هند و عناصری مانند سومنات دارد که نشان‌دهنده تأثیر فرهنگ شرقی بر شعر است. در نهایت، شاعر عشق خود را به معشوق بیان می‌کند و از تأثیرات جادویی او سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، برخی از اشارات فرهنگی و تاریخی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم باشد.

شمارهٔ ۱۹۱۲

سزد که سجده کنند، ای برهمن عجمی
همه بتانت که محراب چشم هر صنمی

در آب و آینه بینی همیشه صورت خویش
که آفتاب پرستی و بت پرستی همه

همه ولایت روی تو یاغی ست مگر
سواد خطه تو اندکی قلمی

به فرق تاج زمرد برآر چون طاووس
درآ به جلوه که طاووس هندی، ای عجمی

برون کشم رگ جان، بهر چه کشم بارش
ز عشق تو که نه از لات سومنات کمی

دریغ نیست که سوزند هندوان خود را
ز دوستیست که چون سومنات محترمی

نموده می شود آفاق، در صفای تنت
تو آبگینه هنری نه ای که جام جمی

سیاه تخته هندو بود سفید رخم
تو از سیاهی هند ز سفیدیی رقمی

چو گشت خسرو جادو زبون غمزه تو
به خواب بستنش افسون هندیی چه دمی؟
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۱۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.