هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، مخاطب را به ترک تعلقات دنیوی و پیوستن به جمع مستان و عاشقان دعوت می‌کند. شاعر از یار فرزانه می‌خواهد که مانند مردان مست، به میخانه بیاید و با نوشیدن جام می، دل و جان را پاک کند. او تأکید می‌کند که فرزانه بودن در این راه ارزشی ندارد و تنها مستی و دیوانگی است که انسان را به حقیقت می‌رساند. شعر با اشاره به مفاهیم عرفانی مانند فنا، وحدت و هدایت الهی پایان می‌یابد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک عمیق این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات عرفانی و فلسفه‌ی تصوف دارد.

غزل ۵

الا ای یار فرزانه بیا با ما بمیخانه
چون مردان باش مستانه بکن باجام پیمانه

گرو باید مصلی را بدست آور قدح می را
مصفا کن دل و جان را، مشو خود مرد فرزانه

چه شد فرزانه گر گردی، به نیمی جو نمی ارزی
همان دم مرد میگردی، شوی چون مرد دیوانه

لباس فقر می پوشی، شرابی چون نمی نوشی
چرا در مکر میکوشی، کنی چون قصه افسانه

ز افسان و فسون باید که خودها را رها آید
درین راهی کُجا آید، بجز مرادنه مستانه

چون مستان شو چه مستوری کجا جز باده مخموری
بکش یک جام در پیری، قدم خود نه بمیخانه

بیا تنها درین وادی، هوالواحد، هوالهادی
رسد هردم تُرا شادی ، تو شو خود یار مردانه

سُخن از لا چه میگوئی، تو هُو باهُو نمی جوئی
چرا باغیر میپوئی، هوالهو گو چو مستانه

چون مستان نوش این می را، فناکن ماومن خود را
بجو ای یار باهُو را، صلا زد پیر میخانه
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۴
گوهر بعدی:غزل ۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.