هوش مصنوعی:
این متن درباره‌ی عشق به دنیا و اشتباه بودن آن به عنوان یک موهبت الهی صحبت می‌کند. شاعر تأکید می‌کند که عطا و بخشش واقعی نمی‌تواند بی‌ثبات و فانی باشد. همچنین، هشدار می‌دهد که دوستی با دنیا و وابستگی به آن خطاست و نباید آن را به عنوان بخشش الهی تلقی کرد.
رده سنی:
15+
محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم انتزاعی ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد.
غزل ۲۷
حب دنیا راس آمد کل خطاء
تا نه پنداری که این باشد عطاء
کی عطا باشد که باشد بی بقا
بی بقا را تا نگوئی خود عطاء
با قلیل الفهم گر گوید کسی
این عطا هرگز مگو، باشد خطاء
بسته دل با وی نشاید مطلقا
بستگی دل با خطا باشد خطاء
یار با وی دوستی هرگز مکن
لا تقل هذا عطا الا خطاء
تا نه پنداری که این باشد عطاء
کی عطا باشد که باشد بی بقا
بی بقا را تا نگوئی خود عطاء
با قلیل الفهم گر گوید کسی
این عطا هرگز مگو، باشد خطاء
بسته دل با وی نشاید مطلقا
بستگی دل با خطا باشد خطاء
یار با وی دوستی هرگز مکن
لا تقل هذا عطا الا خطاء
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل ۲۶
گوهر بعدی:غزل ۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
