هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از زبان یک صوفی بیان می‌شود که خود را فراتر از عابد و زاهد می‌داند و بر رهایی از خودبینی و منیت تأکید دارد. شاعر با اشاره به مفاهیمی مانند درویشی و منیت، مخاطب را به شناخت حقیقت خود دعوت می‌کند و هشدار می‌دهد که غرور و خودبینی مانع رسیدن به حقیقت است. در نهایت، شعر به نفی منیت و رسیدن به وحدانیت اشاره دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این متن نیاز به آشنایی با اصطلاحات صوفیانه و تفکر عرفانی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل ۲۹
مینمائی خویش را صوفی منم
در دیار عابد و زاهد منم
چند باخود بینی و باشی مدام
کی رهی زین دلق درویشی منم
گر منی را سر دانی راه رو
تانگوئی بار دیگر کین منم
یار گفتن من نمی شاید ترا
زانکه من ابلیس گفته کین منم
تو چرا من من کنی ، ای جان من
آنکه یک قطره منی، گوئی منم
در دیار عابد و زاهد منم
چند باخود بینی و باشی مدام
کی رهی زین دلق درویشی منم
گر منی را سر دانی راه رو
تانگوئی بار دیگر کین منم
یار گفتن من نمی شاید ترا
زانکه من ابلیس گفته کین منم
تو چرا من من کنی ، ای جان من
آنکه یک قطره منی، گوئی منم
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل ۲۸
گوهر بعدی:غزل ۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
