مردانه می کشد به جفایم ستمگری
تا میرم و دگر ندهم دل به دیگری

راحت بود سیاست آن کس که بایدش
از غمزه دور باشی و از ناز خنجری

گفتم که دوش با تو نشستیم، راست است
بر خویش بسته ام به هوس خواب دیگری

از غم مگر ز وادی هجر استخوان بود
کز کعبه امید بیاید کبوتری

ماییم و خواب و بازوی آن یار زیر سر
وه کی نهد تو در خم بازوی ما سری

کی ره کند به کلبه ما چون تو آفتاب
ما ناخدای باز کند ز آسمان دری

یارب حلال خواب خوش، ار چه شبی ز غم
روزی نبود پهلوی ما را ز بستری

خسرو به سایه ای ز درخت تو قانع است
آن دولت از کجا که به دست افتدش بری