هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر با زیبایی‌های محبوب خود سخن می‌گوید و از عشق و دل‌بستگی به او می‌سراید. شاعر از ویژگی‌های فیزیکی و معنوی معشوق مانند لب‌های شیرین، چشمان بادامی، و ابروی کمانی او تعریف می‌کند و عشق خود را به او ابراز می‌دارد. همچنین، شاعر از جنبه‌های عرفانی عشق سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که محبوب او آفریده‌ای الهی است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مضامین عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های ادبی ممکن است برای درک کامل، نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی داشته باشد.

شمارهٔ ۵۱

تبارک الله از آن روی دلستان که تراست
ز حسن و لطف کسی را نباشد آن که تراست

گمان مبر که شود منقطع بدادن جان
تعلق دل از آن روی دلستان که تراست

بخنده ای بت بادام چشم شیرین لب
شکر بریزد از آن پسته دهان که تراست

ز جوهری که ترا آفریده اند ای دوست
چگونه جسم بود آن تن چو جان که تراست

ز راه چشم بدل می رسد خدنگ مژه
مرا مدام ز ابروی چون کمان که تراست

چه خوش بود که چو من طوطیی شکر چیند
ببوسه زآن لب لعل شکرفشان که تراست

بغیر ساغر می کش بر تو آبی هست
ببوسه یی نرسد کس از آن لبان که تراست

اگر کمر بگشایی و زلف باز کنی
میان موی تو گم گردد آن میان که تراست

چو عندلیب مرا صد هزار دستانست
بوصف آن دو رخ همچو گلستان که تراست

صبا بیامد و آورد بوی تو، گفتم
هزار جان بدهم من بدین نشان که تراست

بیا که هیچ کس امروز سیف فرغانی
ندارد آب سخن اینچنین روان که تراست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.