هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزلی است که در آن شاعر از معشوق خود با توصیفات زیبا و استعاره‌های پراحساس یاد می‌کند. او از لب‌های شیرین، زلف‌های پیچیده، و جذابیت‌های معشوق سخن می‌گوید و تأثیر عشق را بر طبیعت و موجودات دیگر توصیف می‌کند. همچنین، شاعر از درد فراق و غم عشق نیز می‌نالد.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی داشته باشد.

شمارهٔ ۴۱۴

بخت من از تست شور ای بت شیرین دهن
تنگ شکر برگشا تلخ مکن کام من

ای لب لعل ترا تنگ شکر بار گیر
وی سر زلف ترا مشک ختن در شکن

گر تو ببزم طرب جام بری پیش لب
باده بنوشی برطل نقل بریزی بمن

بر اثر تلخ می مست ترش روی را
جرعه شیرین دهد پسته شور از دهن

دست تو چون تاب داد زلف رسن پیچ را
بر دل تنگم فتاد بار غمت زآن رسن

فاخته گر در چمن ذکر تو گوید بصوت
شاخ شود پای کوب برگ شود دست زن

سرو درآید برقص نعره زند عندلیب
غنچه کند جیب چاک گل بدرد پیرهن

بلبل عاشق شود همچو زلیخا بصدق
یوسف گل را که یافت شاهی مصر چمن

سیف اگر بشنود این غزل اندر سماع
گر بود از شوق تو مرده بدرد کفن
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.