کوس ملک آواز نصرت بر کشید
کفر و شرک از هول آن سر در کشید

فخر شاهان جهان بهرامشاه
شد سوی هندوستان لشکر کشید

چتر او را فتح بر تارک نهاد
تیغ او را نصرت اندر برکشید

باختر در لرزه افتاد از نهیب
گر چه او لشکر سوی خاور کشید

ای بسا رزما که از هر سو سپاه
زآب خنجر شعله آذر کشید

دوزخی شد عرصه پیکارگاه
کو در آن پیکار گه خنجر کشید

دشمنان را آتش شمشیر او
در میان خاک و خاکستر کشید

ملک او را چون عدو انکار کرد
از پی او کینه منکر کشید

دست او تیغی کشید اندر مصاف
کان به خیبر قبضه حیدر کشید

بر کشید او تیغ تیز دین فزای
از برای دین پیغمبر کشید

تیغ او اصل بقای ملک شد
از فنا خط بر بت و بتگر کشید

راه بر دشمن چو شیر نر ببست
تاز کوهش همچو رنگ اندر کشید

گرد او لشکر چو چنبر حلقه کرد
تا سرش در حلقه چنبر کشید

چون هوا از گرد تاری کله بست
بر زمین خون مفرش دیگر کشید

گویی آن خونها که رفت از تیغ او
دشت را در دیبه ششتر کشید

چون عروس شرمگین بدخواه شاه
سر ز شرم شاه در چادر کشید

شه به تخت مملکت چون برنشست
تخت را بر زهره ازهر کشید

نی سپهر از خدمت او روی تافت
نی زمین از طاعت او سر کشید

ملک او را صد درخت تازه رست
هر یکی صد شاخ سبز و تر کشید

خطبه چون بنوشت بر نامش خطیب
مهر و مه را از سر منبر کشید

بنده را چون دید مدحی بس بلند
از شرف بر گنبد اخضر کشید

صد نظر در باب بنده بیش کرد
تا ز خاک او را برین منظر کشید

مدح او از آسمان برتر شناخت
قدر او از آسمان برتر کشید

دست و طبعش در ثنا و مدح شاه
سلک و عقد لؤلؤ و گوهر کشید

گوهر و زر یافت از مهرش بسی
تا به مدحش گوهر اندر زر کشید

بنده را چون پشت کرد آز و نیاز
جودش اندر چشمه کوثر کشید

لیکن از خدمت فرو مانده ست از آنک
رنج بیماریش بر بستر کشید

پای نتواند همی نیکو نهاد
دست نتواند سوی ساغر کشید

باد هر کشور بدو آباد از آنک
عدل او لشکر به هر کشور رسید