هوش مصنوعی:
شاعر در این متن بیان می‌کند که در تنهایی و تا آخرین لحظه‌ی زندگی، شکر و سپاس خود را به یزدان (خداوند) می‌گوید و این احساس را از جان و دل ابراز می‌دارد.
رده سنی:
12+
متن دارای مفاهیم عرفانی و مذهبی است که درک آن برای کودکان ممکن است دشوار باشد، اما نوجوانان و بزرگسالان می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند.
شمارهٔ ۲۵۰
گفتم شکرت به خلق کیهان گویم
چون تنهایم همی به یزدان گویم
تا جان دارم شکر تو از جان گویم
تا بازپسین نفس همه آن گویم
چون تنهایم همی به یزدان گویم
تا جان دارم شکر تو از جان گویم
تا بازپسین نفس همه آن گویم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۴۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
