هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق، امید، و تلاش برای رسیدن به معشوق سخن می‌گوید. او از درد فراق، بی‌قراری دل، و اهمیت پایداری در راه عشق می‌نویسد. همچنین، اشاره‌ای به مفاهیم عرفانی مانند بادهٔ باقی و رسیدن به حقیقت دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات مانند 'بادهٔ باقی' نیاز به سطحی از بلوغ فکری برای درک معنای نمادین آن دارد.

غزل شمارهٔ ۱

به امیدی که بگشاید ز لعل یار مشکل ها
خیال آن لب میگون چه خون افتاده در دل ها

مخسب ای دیده چون نرگس به خوش خوابی و مخموری
که شب خیزان همه رفتند و بربستند محمل ها

دلا در دامن پیر مغان زن دست و همت خواه
که بی سالک نشاید کرد قطعاً قطع منزل ها

سبک باران برون بردند رخت از بحر بی‌پایان
نمی‌یابند بیرون شو گران باران به ساحل ها

نظر ابن حسام از ماسوی بردند و او را بین
«مَتی ما تَلقَ مَن تَهوی دَع الدنیا وَ اهمِلها»

ز حد بگذشت مشتاقی به جام باده ی باقی
«اَلا یا ایُّها الساقی ادر کَاساً وَناوِلها»
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.