هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، به بیان احساسات عمیق و عاشقانه‌ی شاعر نسبت به معشوق می‌پردازد. شاعر از زیبایی‌های معشوق، درد فراق، و عشق بی‌پایان خود سخن می‌گوید و از تأثیرات این عشق بر روح و روان خود می‌نالد. همچنین، در ابیاتی به مفاهیمی مانند صبر، وفاداری، و تسلیم در برابر عشق اشاره شده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه‌ی عمیق و گاه پیچیده است که درک کامل آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند درد عشق و فراق نیاز به سطحی از بلوغ عاطفی دارد.

غزل شمارهٔ ۷۰

رخت نمونه ی صورت نگار چین باشد
عجب که درهمه چین صورتی چنین باشد

به آستانه ی جنت فرو نیارد سر
سری که بر سر کوی تو برزمین باشد

هوای باغ و تمنای راغ در سر نیست
مراکه داغ هوای تو بر جبین باشد

دهان ز چشم من تنگدل چو پوشانی
مگیر خرده برآن کس که خرده بین باشد

دلم زعشوه ی چشم تو چون تواند رست
که فتنه ایش زهر گوشه درکمین باشد

بریخت مردم چشمت به غمزه خون دلم
برو حلال ولی مردمی نه این باشد

اگر نوازی و گر می کشی ترا زیباست
که نازنین چه کند کان نه نازنین باشد

ز دود سینه ی من گر حذرکنی شاید
که آه سوختگان دود آتشین باشد

شکیب ابن حسام از لب تو ممکن نیست
مگس چگونه شکیبد چو انگبین باشد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.