هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از حافظ، با استفاده از تصاویر زیبا مانند زلف مشوش، نرگس مخمور، و گل و مشک، به توصیف معشوق و احساسات شاعر می‌پردازد. شاعر از عشق و زیبایی معشوق سخن می‌گوید و ترجیح می‌دهد که در راه عشق، همه چیز را فدا کند. همچنین، اشاره‌ای به می و شراب به عنوان نمادهای عرفانی دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نیاز به توضیح داشته باشد. همچنین، اشاره به می و شراب به عنوان نمادهای عرفانی ممکن است برای سنین پایین‌تر نامناسب باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۶

آن زلف مشَّوش وش اندر خم و تاب اولی
وآن نرگس خوش منظر مخمور و خراب اولی

چون مشک و گل و نسرین خوش منظر و خوش بویند
بر عارض گلگونت بر مشک و نقاب اولی

در دیده من چهرت در سینه من مهرت
هم دیده و هم سینه بی این دو کباب اولی

چون فصل بهار آید گل در صف یار آید
خوش گوی غزل خواند در چنگ و رباب اولی

در وجه می صافی سجاده من بفروش
کاین خرقه که من دارم در رهن و شراب اولی

این نامه بی ناموس در خم می اندارید
کاین دفتر بی معنی غرق می ناب اولی

هان ابن حسام امشب خوش گفتی و دُر سفتی
شعر تر حافظ را اینگونه جواب اولی
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.