جانا ، همه خطاب تو با من جفا بود
وز من جفات را همه پاسخ وفا بود

هرگز مباد با تو جفاکار روزگار
ور چه همیشه کار تو با من جفا بود

ای نزد من ز جان و دل من عزیز تر
قصدت همه بجان و دل من چرا بود؟

با روی تست عشق روا و بدین سبب
هر چان ز تو بروی من آید روا بود

گویند : دل بمهر نگاری دگر سپار
هرگز نکوتر از تو نگاری کجا بود ؟

خورشید پیش نقش رخ تو هدر شود
یاقوت پیش رنگ لب تو هبا بود

جان مرا همیشه سعادت زیادست
حاشا! اگر زیاد تو جانم جدا بود

بربود عشق تو دل و دیده ز من و لیک
با عشق تو غم دل و دیده کرا بود؟

تا کی تنم ز عشق تو بار بلا کشد ؟
تا کی دلم ز جور تو یار عنا بود؟

در کش ز جور دامن و می دان:که رسم جور
در روزگار خسرو عادل خطا بود