وان دگر آن که صحبت مولا
کرد ایثار بر همه دنیا

روز و شب صحبت خدای گزید
دل ز پیوند ماسوا ببرید

کرد خالی ز ما خلق خود را
داد یکبارگی به حق خود را

دست و دل از هر آرزو بگسست
هر چه شد قید او ازو بگسست

صحبتی در گرفت تنگ بسی
که نگنجید در میانه کسی

مگر آن کس که محو خود کرده ست
ترک پیوند نیک و بد کرده ست

کرده بر خویش جیب هستی شق
بر زده سر ز جیب هستی حق

خاک بر حرف خویش پاشیده
بل کزین دفترش تراشیده

از من و ما نهاده بیرون پای
سر مویی نمانده زو بر جای

یکسر از موی هستی خود رست
موی را نیست جای و او را هست

بس که خود را ز موی سنجد کم
گنجد آنجا که مو نگنجد هم