هوش مصنوعی: متن فوق یک شعر عرفانی است که به وحدانیت و حضور خداوند در همه چیز اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که همه چیز در جهان سایه‌ای از نور الهی است و حقیقت تنها خداوند است. او از خواننده می‌خواهد که از تعلقات دنیوی و تصورات ذهنی مانند 'من' و 'ما' بگذرد و به حقیقت واحد برسد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این متن ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک و اصطلاحات عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد.

بخش ۱۲۷ - التفات من الغیبة الی الخطاب بلسان المناجات

یا جلی الظهور و الاشراق
کیست جز تو در انفس و آفاق

لیس فی الکائنات غیرک شی
انت شمس الضحی و غیرک فی

فی چه باشد به فارسی سایه
سایه از روشنی برد مایه

سایه را در مواقع تعلیم
ضؤ ثانی رقم زده ست حکیم

نور چون از صرافتش نازل
گشت، نامش کنند فی یا ظل

دو جهان سایه است و نور تویی
سایه را مایه ظهور تویی

این و آن صورت است و معنی تو
نیست موجود صورتی بی تو

پرده صورت از میان بردار
بیش ازین بند صورتم مگذار

بلکه بیرون ز صورت و معنی
روی بنما که طی شود دعوی

چیست دعوی توهم من و ما
رؤیت غیر و اعتبار سوا

حرف ما و من از دلم بتراش
محو کن غیر را و جمله تو باش

خود چه غیر و کدام غیر اینجا
هم ز تو سوی توست سیر اینجا

در بدایت ز توست سیر رجال
در نهایت به سوی توست مال

اول ره تویی و آخر هم
بلکه سیر و مسیر و سایر هم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بخش ۱۲۶ - سؤال و جواب
گوهر بعدی:بخش ۱۲۸ - اشارة الی معنی قوله تعالی: قل هذه سبیلی ادعوا الی الله علی بصیرة انا و من اتبعنی و سبحان الله و ما انا من المشرکین
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.