جوانمردان که از خود رستگانند
به کنج بیخودی بنشستگانند

ز قید طبع و کید نفس پاکند
به راه درد و کوی عشق خاکند

نه زیشان بر دل مردم غباری
نه از مردم بر ایشان هیچ باری

به ناسازی عالم سازگارند
به هر باری که آید بردبارند

چو شب خسپند بی کین و ستیزند
سحر زانسان که شب خسپند خیزند

حسد ورزان یوسف بامدادان
به فکر دینه خرم طبع و شادان

زبان پر مهر و سینه کینه اندیش
چو گرگان نهان در صورت میش

به دیدار پدر احرام بستند
به زانوی ادب پیشش نشستند

در زرق و تملق باز کردند
ز هر جایی سخن آغاز کردند

بیان کردند هر نوی و کهن را
رسانیدند تا اینجا سخن را

که از خانه ملالت خاست ما را
هوای رفتن صحراست ما را

اگر باشد اجازت قصد داریم
که فردا روز در صحرا گذاریم

برادر یوسف آن نور دو دیده
ز کمسالی به صحرا کم رسیده

چه باشد کش به ما همراه سازی
به همراهیش ما را سر فرازی

به کنج خانه مانده روز تا شب
«فارسله غدا نرتع و نلعب »

گهی با او ره صحرا نوردیم
گهی بر پشت کوه و پشته گردیم

گهی از گوسفندان شیر دوشیم
گهی شیرین و خندان شیر نوشیم

ز فرش سبزه بازیگاه سازیم
به هر لاله به بازی راه سازیم

رباییم از سر لاله کلاهش
کنیم از فرق یوسف جلوه گاهش

زده بالا به سان کبک دامان
میان سبزه سازیمش خرامان

به یک جا گله آهو چرانیم
ز یک سو گرگ را زهره درانیم

بود طبعش به اینها شاد گردد
ز اندوه وطن آزاد گردد

ز جد گر چه هزار اعجوبه سازی
نخندد طبع کودک جز به بازی

چو یعقوب این سخن بشنید ازیشان
گریبان رضا پیچید ازیشان

بگفتا بردن وی کی پسندم
کزان گردد درون اندوهمندم

ازان ترسم کزو غافل نشینید
ز غفلت صورت حالش نبینید

درین دیرینه دشت محنت انگیز
کهن گرگی بر او دندان کند تیز

بدان نازک بدن دندان رساند
تنش را بلکه جانم را دراند

چو آن افسونگران این را شنیدند
فسون دیگر از نو در دمیدند

که آخر ما نه زانسان سست راییم
که هر ده تن به گرگی بس نیاییم

نه گرگ ار شیر مردمخوار باشد
به چنگ ما چو روبه خوار باشد

چو زیشان کرد یعقوب این سخن گوش
ز عذر انگیختن گردید خاموش

به صحرا بردن یوسف رضا داد
بلا را در دیار خود صلا داد