ای داده روی خوب تو خورشید را نظام
ای‌گشته عالمی به سر زلف تو غلام

بر ماه لاله داری و بر لاله سلسله
هرگز که دید سلسله بر مه ز عود خام

در زیر سایهٔ سر زلفین عارضت
کالْبَدْر فی‌الرّیٰاحین والشّمس فی‌الغَمام

ای روی تو چو لاله و قد تو همچو سرو
وی خال تو چو دانه و زلف تو همچو دام

روی از رهی نتابی و در بنده ننگری
ای بی‌وفای کم‌خرد آخر کم از سلام

خونم حرام دانی و بوسه حرام چیست
می ننگری که بوسه حلال است و خون حرام

گر باد صبحدم به تو آرد پیام من
زنهار تا نگیری آزار از آن پیام

هرگز بود که باز خرامی به سوی من
بر کف‌ گرفته ساغر و بر لب نهاده جام

تو باده نوش کرده و من گفته مر تورا
یا ایّها الغَزال تَنشا لَکَ المدام

«امیر معزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir