چه شور از آن لب شیرین که در جهان افتاد
ز قامتت چه قیامت که در زمان افتاد

میان ما و شما وعده ی کناری بود
تو با کنار شدی فتنه در میان افتاد

بسوخت صفحه رویم ز آب گرم سرشک
که آتشم ز تو در مغز استخوان افتاد

مگر غم تو که یک دم نمی شود غایب
به قرعه بر من مسکین ناتوان افتاد

به یک کرشمه که کردی ز گوشه برقع
هزار بی دل بی چاره در گمان افتاد

دریغ نام تو آلوده دهانِ خسان
به خاص و عام رسد هر چه در زبان افتاد

اگر ز حسن تو آوازه در جهان افکند
به اختیار نزاری نبد چنان افتاد

سوال کرد و به من گفت دوستی که بگو
تویی که بویِ عبیر ِتو در جهان افتاد

«حکیم نزاری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir