تا با منت این ملال باشد
کی با منت اتّصال باشد

هر چند که صحبتِ گدایی
با پادشهی محال باشد

نتوان دانست هم بکوشم
باشد که مگر وصال باشد

گر حسن کند شگفت نبود
آن را که چنین جمال باشد

جز خاکِ درِ تو آتشِ دل
ننشاند اگر زلال باشد

اندیشه نمی کنی که چندین
بی داد و ستم وبال باشد

از کویِ تو جان برد نزاری
هرگز نبرد خیال باشد