هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه است که در آن شاعر از عشق و وصال معشوق سخن می‌گوید و احساسات عمیق خود را نسبت به یار بیان می‌کند. او از بوسه، می، و زیبایی معشوق یاد می‌کند و آرزو می‌کند که به وصال او برسد. همچنین، شاعر به تأثیر عشق بر ایمان و جان خود اشاره می‌کند و در نهایت، بر اهمیت کردار نیک در مقابل گفتار تأکید دارد.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی اشارات به می و مستی وجود دارد که مناسب سنین بالاتر است.

شمارهٔ ۵۰۵

گر یاد کند یک شبَکم یار چه باشد
تا شاد شوم زو من غمخوار چه باشد

خندان و خرامان ز درم مست درآید
جامی دهدم زان میِ رخسار چه باشد

یک بوسه به من بدهد و جانم بستاند
هرچند که ارزان بود این بار چه باشد

گویند مرا جان چه کنی در سر کارش
مقصود تو آنگاه ز دیدار چه باشد

گر دست دهد دولت این کار برآید
در هر دو جهان خوش تر از این کار چه باشد

جان با گل وصلش [ به جز از ] خار نیاید
آنجا که گل آید عدم خار چه باشد

آنجا که بود قامت و رخسار نگارم
چه سروِ چمن یا گلِ گلزار چه باشد

جایی که کند غارت ایمان سر زلفش
چه جای چلیپا ست که زنار چه باشد

گفتم لب لعلش بگزم گر بکشندم
یا نه ببرندم به سر دار چه باشد

این قطعه [ مجازات بد ] ان آمد کو گفت
(( گر بر دل من رحم کند یار چه باشد))

باید که به گفتار نکو غره نباشی
کردار نکو باید ، گفتار چه باشد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۰۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.