آمد بر من نگار من دوش
افکنده دو زلف شست بر دوش

با من به عتاب و ناز می گفت
ای کرده وفا و عهد فرموش

گویی ز کجایی و چرایی
با مدعیان ما هم آغوش

من می خورم از تو زهر غصه
تو می به خلاف من کنی نوش

تقصیر نمی کنی چو مردان
در نقض وفا و عهد می کوش

شرمت نبود ز من زهی چشم
دردت نکند سخن زهی گوش

گفتم سخنان تلخ گفتن
حیف است از آن لب شکر نوش

دستانِ چنین مبند بر من
بهتانِ چنین مگوی خاموش

دشمن چو خلاف دوستان است
بر ما سخن رقیب منیوش

ور نیز ز ما خیانتی رفت
دامان عنایتی بر آن پوش

از خواب در آمدم چو مستی
مستی و چه مست رفته از هوش

دل گفت به من که ای نزاری
اسرار نگاه دار و مخروش

در خواب خیال های مشکل
بینند مولِّهانِ مدهوش

نقدی ست گران بها که دیدی
ارزان ارزان به هیچ مفروش