بیار باده به من ده که توبه بشکستم
اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم

ز بامِ گنبد نه تشت آسمانِ غرور
فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم

کلاهِ تقیه و دستارِ زاهدی از سر
فرو نهادم و زنّار بر میان بستم

شراب و شاهد و آوازِ چنگ و من راغب
صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم

گوشِ من برسد ترجمانِ باد صبا
نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم

حسود اگر چه خراباتی ام نام نهاد
ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم

ز توبه توبه کنم چون درین روش که منم
به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم

اگر تمامتِ خلقِ جهان ز من ببرند
چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم

غمِ بروتِ نزاری نمی خورم نه مگر
که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم