ای امیدم به تو نومید مکن از خویشم
ناشکیبم ز تو بردار حجاب از پیشم

آرزومندی و بی صبری و مشتاقی و غم
کم نمی گردد و هر دم به تو مایل بیشم

روی شیرین نفسی بی مگسی نادیده
می زنم زار چو فرهاد سری بر تیشم

سر و جان جمله فدای قدمت خواهم کرد
بیش از این دست رِسَم نیست که بس درویشم

مکن از خویش ملولم سر خود کی دارم
هم ز بیگانه ملالم زد و هم از خویشم

به رقیبان که رسانند ز نزاری خبری
که مکوشید به آزار دل بی خویشم

«حکیم نزاری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir