هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از نزاری قهستانی، بیانگر دیدگاه شاعر دربارهٔ مستی معنوی و عشق الهی است. شاعر با اشاره به مستی ازلی و جدایی از عالم مادی، بر بی‌اعتباری دنیا و عشق به معشوق حقیقی تأکید می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، برخی از اشارات مانند 'مستی' و 'بت پرستی' ممکن است نیاز به توضیح برای گروه‌های سنی پایین‌تر داشته باشد.

شمارهٔ ۹۰۰

ما چو از بدو ازل باده پرست آمده ایم
پس یقین است که مستان ز الست آمده ایم

قول تحیون و تموتون نه نبی فرموده ست
مست خواهیم شدن باز که مست آمده ایم

مستی ما نه ز خمرست بیا تا بینی
نیستانیم که در عالم هست آمده ایم

عاقبت صحبت خورشید ندارد خفاش
ما روانیم نه از بهر نشست آمده ایم

طاق ابروی بتان قبله گه اهل دل است
لاجرم از پی بت لات پرست آمده ایم

چون نزاری نزار از هوس مهرویان
ماهیانیم که در شست به شست آمده ایم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۹۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۰۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.