محروم مانده ام ز ملاقات دوستان
یک ره اثر نکرد مناجات دوستان

عمری برفت و جاذبه خاطری نرفت
این خود عجب بود ز کرامات دوستان

دیرست تا به من نرسید و نمی رسد
مشمومی از روایح جنّات دوستان

ماییم و خاطری متفکّر، دلی نفور
از هر چه هست غیر ملاقات دوستان

بر دست جام باده و در سر خمار وصل
مشتاق بزمِ پیرِ خراباتِ دوستان

احیای ما ممات حقیقی ست در وجود
از حیّز عدم نبود مات دوستان

ساقی خوب روی و می صاف و یار اهل
این است عزّی و هبل و لاتِ دوستان

در دوست محو گشتن و از خود برون شدن
آری بلی همین بود آیات دوستان

مستغرق محیط حضورست فکر من
مشغول روز و شب به تحیّات دوستان

خوش وقت روزگار نزاری که لحظه ای
با خود نمی رسد ز مهمّات دوستان