هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه به بیان احساسات شاعر نسبت به معشوق می‌پردازد. شاعر از عشق عمیق خود سخن می‌گوید، از رنجی که این عشق بر دل و جانش وارد کرده و از زیبایی‌های معشوق مانند زلف و رخسارش تمجید می‌کند. همچنین، به بازی‌های عشقی و فریب‌های معشوق اشاره دارد که باعث رنجش او شده است.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند رنج عشق و بازی‌های عشقی نیاز به بلوغ عاطفی دارد.
شمارهٔ ۱۴
آنچه عشق تو در جهان کردست
بالله ار دور آسمان کردست
مهر تو با دلم چه کین دارد؟
که دلم برد و قصد جان کردست
آن نه خالت، عکس دیده ما
بر رخ نازکت نشان کردست
هست نام کلاه تو شب پوش
زانکه زلف ترا نهان کردست
آفتاب از رخت سپر بفکند
ورچه صد تیغ بر میان کردست
تا بیاموخت از تو عشوه گری
سالها آسمان دران کردست
بر من آن زلف پیچ پیچ آخر
روی پرچین چرا چنان کردست؟
عشوه ام داده است و بستده جان
راستی را بسی زیان کردست
بالله ار دور آسمان کردست
مهر تو با دلم چه کین دارد؟
که دلم برد و قصد جان کردست
آن نه خالت، عکس دیده ما
بر رخ نازکت نشان کردست
هست نام کلاه تو شب پوش
زانکه زلف ترا نهان کردست
آفتاب از رخت سپر بفکند
ورچه صد تیغ بر میان کردست
تا بیاموخت از تو عشوه گری
سالها آسمان دران کردست
بر من آن زلف پیچ پیچ آخر
روی پرچین چرا چنان کردست؟
عشوه ام داده است و بستده جان
راستی را بسی زیان کردست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
