رخت از ماه و لبت از شکرست
آنت ازین وینت از آن خوبترست

بر رخت بوسه کجا شاید داد؟
که نظر نیز محل نظرست

نه میان نیست میان تو ز لطف
وین عجبتر که میان کمرست

تا لبت را نرسد چشم بدان
در زبانها همه نام شکرست

بوسه یی از لب و دندان خوشت
خون بهای دو جهان خوش پسرست

از چه ناشسته رخم می خوانی
که رخم شسته بخون جگرست

بدکنی با من و گویم که مکن
گوئیم نیکست، اینم بترست

با رخ و غمزۀ تو می سازم
که گل و خارتو با یکدگرست

«کمال‌الدین اسماعیل»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir