دل من ار بغمت خوشتر از زبان تو نیست
ز روی تنگی باری کم از دهان تو نیست

تنم چو موی شد از عشق و خرّمم آری
که هیچ فرق میان من و میان تو نیست

بگیر یک ره و سخنم بخویشتن درکش
که چفته قامتم آخر کم از کمان تو نیست

ببوسه یی دهنم خوش کن و بده کامم
که هست سودرهی و در آن زیان تو نیست

شعاع خورشید ارچند خار دیده نهد
هزار چون او یک گل ز گلستان تو نیست

قد بلند و رخ خوب سرو و گل را هست
و لیک هیچ دور احسن و لطف آن تو نیست

دلم ببردی و شاید که گر همه جانست
مرا دریغ از آن چشم ناتوان تو نیست

دلا، دلم ز تو بگرفت زانکه در عالم
اسیر عشق بسی اندوکس بسان تو نیست

ز من چه پرسی چندین که یار کیست فلان؟
چو روشنست ترا این قدر که آن تو نیست

«کمال‌الدین اسماعیل»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir