خود تو را عادت دلداری نیست
کار تو جز که دل آزاری نیست

چشم تو تا که چنین ریزد خون
هیچ باکیش ز بیماری نیست

عشق و عاشق همه جایی هستند
کار کس نیز بدین زاری نیست

رخت دل زیر و زبر کردم پاک
ذرّه ای صبر به دیداری نیست

گفتمت نیست تو را خود غم من
سخت خاموشی و پنداری نیست

خود گرفتم که ترا در حق من
هیچ اندیشۀ غمخواری نیست

چه شود از سر بوسی برخیز
در تو این قدر کله داری نیست

حاصل ما ز سر زلف تو جز
تیره رویی و نگوساری نیست