هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و توصیفی، بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است. او با استفاده از تصاویر زیبایی مانند گل، خورشید، سرو و سوسن، به توصیف معشوق و احساسات خود می‌پردازد. شاعر از بیان احساسات خود خجالت می‌کشد، اما در عین حال نمی‌تواند از بیان آن خودداری کند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عاشقانه و استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، درک زیبایی‌شناسی شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۱۲۶
ترک سر خویشتن بگویم
نام تو در انجمن بگویم
تا چند چو غنچه زی لب در؟
چون گل به همه دهن بگویم
خورشید قفا خورد ز رویت
در روی مه این سخن بگویم
در سجده شوند سرو و سوسن
گر وصف تو در چمن بگویم
پیش رخ تو جمال دادند
من با گل و یاسمن بگویم
ترسم که خجل شوی اگر من
شرح غم خویشتن بگویم
خود می گویند چشم و رویم
حاجت نبود که من بگویم
وصف رخ و زلف تو به تعریض
چون سنبل و نسترن بگویم
داند همه کس که من چه گفتم
گر پیش هزار تن بگویم
نام تو در انجمن بگویم
تا چند چو غنچه زی لب در؟
چون گل به همه دهن بگویم
خورشید قفا خورد ز رویت
در روی مه این سخن بگویم
در سجده شوند سرو و سوسن
گر وصف تو در چمن بگویم
پیش رخ تو جمال دادند
من با گل و یاسمن بگویم
ترسم که خجل شوی اگر من
شرح غم خویشتن بگویم
خود می گویند چشم و رویم
حاجت نبود که من بگویم
وصف رخ و زلف تو به تعریض
چون سنبل و نسترن بگویم
داند همه کس که من چه گفتم
گر پیش هزار تن بگویم
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
