ترک سر خویشتن بگویم
نام تو در انجمن بگویم

تا چند چو غنچه زی لب در؟
چون گل به همه دهن بگویم

خورشید قفا خورد ز رویت
در روی مه این سخن بگویم

در سجده شوند سرو و سوسن
گر وصف تو در چمن بگویم

پیش رخ تو جمال دادند
من با گل و یاسمن بگویم

ترسم که خجل شوی اگر من
شرح غم خویشتن بگویم

خود می گویند چشم و رویم
حاجت نبود که من بگویم

وصف رخ و زلف تو به تعریض
چون سنبل و نسترن بگویم

داند همه کس که من چه گفتم
گر پیش هزار تن بگویم