کجایی ای بدو رخ افتاب دلداری؟
چگونه یی که نه یی هیچ جای دیداری؟

بیا و خوی فرا مردمی و مردم کن
که هیچ حاصل ناید ز مردم آزاری

حکایت غم دل با تو من چرا گویم؟
تو خود ز حال من و دل فراغتی داری

بکار عشق تو در هستم آنچنان بیدار
که کار من همه بی خوابیست و غمخواری

تو حال بنده چه دانی؟ که بگذرد شبها
که نرگس تو نبیند بخواب بیداری

ز آفتاب فلک پیش من عزیزتری
وگر چه دایم در پرده، سایه کرداری

مرا که آرزوی آفتاب خانگی است
چه کرد خیزد ازین آفتاب بازاری

بزیر زلف تو منزل گرفت نیکویی
ز چشم مست تو پرهیز کرد هشیاری

شود سیاهی شب شسته از رخ عالم
گر اب روی ترا اشک من کند یاری

ولی چه سود؟ که هر احظه چرخ آموزد
ز عکس زلفتو و بخت من سیه کاری

«کمال‌الدین اسماعیل»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir