هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش و عشق به یک شخصیت معنوی یا مذهبی (احتمالاً امام معصوم) می‌پردازد. او از فداکاری و خدمت به این شخصیت سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که دوستی با این شخصیت باعث سرفرازی و خوشبختی است. شاعر همچنین به رسم‌های شاعران در تقدیم شعر اشاره می‌کند.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عرفانی و مذهبی موجود در شعر ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۱۲۴ - ایضا له

زهی سرفرازی که در پیش حکمت
سپهر از دل و دیده محکوم باشد

تو باشی وجز تو نباشد اگر زانک
امامی درین عصر معصوم باشد

بتحقیق بدبخت آنرا شناسم
که از دوستیّ تو محروم باشد

تو آنی که اسباب ارباب معنی
به سعی بنان تو منظوم باشد

خلوص دعا گو بدین خدمت اندر
همانا که معلوم مخدوم باشد

در آتش شوم از برای رضایت
وگر خود چو شمعم تن از موم باشد

به خدمت فرستاده ام ارمغانی
تو خود دان که آنرا چه مفهوم باشد

چه پوشیده دارم؟تو دانی که تحفه
ز خادم تقاضای مرسوم باشد

ولیکن سه سال است وین یک دقیقه
بناچار باید که معلوم باشد

که در مذهب شاعران آنچنانست
که مرسوم بگذاشتن شوم باشد
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۳ - ایضاً له
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵ - وله ایضا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.